Het is een rare verjaardag vandaag. Sometimes it snows in april… Volgens dichter T.S. Elliot is april ‘the cruelest month’. Ik kan daar over meepraten. Koud en nat is het in ieder geval. En dan word je 53…

Onze koning wordt morgen 49. En onze Prince is niet ouder dan 57 geworden. Koningsdag ga ik niet vieren. Afgelopen zaterdag had ik al wel mijn eigen Prince-dag in Atelier Winterdijk30b. De eerste bijeenkomst van de Pop Deela, het genootschap muziekliefhebbers dat bij het overlijden van popsterren in actie wil komen om fans samen te laten rouwen, herdenken en zelfs feest te laten vieren. Een prachtavond, vooral door de bevlogen en geëmotioneerde fans die bijzondere verhalen te vertellen hadden.

Prince dus als eerste. Aan het eind van de avond zei ik als presentator c.q. ceremoniemeester dat zo’n bijeenkomst mij een dubbel gevoel gaf. Aan de ene kant is er sprake van droefheid en rouw, aan de andere kant is zo’n avond ook een soort feest waar veel gepraat en gelachen wordt en het bier rijkelijk vloeit. Ik kon dat niet goed bij elkaar passen in mijn hoofd. Een vrouw uit het publiek riep me tot de orde: onzin!

Juist door vreugde te beleven aan de muziek, te lachen en te drinken geef je een vent als Prince het mooiste afscheid mogelijk, was zo ongeveer de rode draad in haar spontane toespraakje. Je kunt hem niet beter eren dan door nog één keer samen feest te vieren. Ik vond het mooie laatste woorden voor zo’n Pop Deela-avond en besloot er het zwijgen toe te doen.

Prince bleef me nog een beetje achtervolgen dat weekend. Het regende paars in mijn hart. En op zondag, tijdens het straattheaterfestival, hagelde het zo hard dat er zich hoopjes ijs tegen de muren vormden, het leek wel sneeuw. Sometimes it snows in april…

Toen viel de stroom uit. Naar later bleek doordat een duif ergens tegenaan was gevlogen. When doves cry?

And tonight we’re gonna party like it’s 1999… Pfff, toen was ik pas 36!!!